Jestem wdzięczna

Wspomnienie wiosny

Życie nie chce dopasować się do moich sztywnych koncepcji. Pragnę wiosny, a tu jeszcze chłodne dni i mroźne noce. Aura nie sprzyja pracom w ogrodzie, ale to ja decyduje o tym czy coś przycinać (jak mówią ogrodnicy), czy siedzieć w ciepełku.

To lekcja by porzucić oczekiwania i zacząć doświadczać życia. Jest to też czas by zastanowić się nad tym co tak naprawdę ukryte jest za moim niezadowoleniem?

Chciwość — chcę więcej!

Duma — należy mi się!

Zazdrość — inni mają a ja nie, to niesprawiedliwe!

Krzywda— jestem ofiarą a życie jest oprawcą!

Ślepota — nie widzę swojego życia takim jakie jest przez nadmierne oczekiwania...

To nie są twórcze emocje i stany.
Nie służą one ani mnie, ani mojemu ogrodowi.

Gdzieś przeczytałam:
"Wdzięczność mówi o tym, że czujesz radość z samego tylko bycia, że jesteś uważny, że cenisz życie, że doceniasz i dziękujesz.Warunki rzadko (żeby nie powiedzieć nigdy) schodzą się dokładnie tak jak sobie wymyśliliśmy."

Wspomnienie zimy

Chcę patrzeć i patrzę dzisiaj na mój ogród z wdzięcznością, on:

- uczy mnie życia

- daje radość,

- pokazuje nad czym popracować, 

- gdzie przystopować,

- uczy dokonywać wyboru, 

- cierpliwości, odwagi, ......

Codziennie jestem mu wdzięczna za każdą lekcje jaką od niego dostaje.



Wdzięczność to najczystsze życzenie, które mogę wysłać w przestrzeń. Jest wolne od oczekiwań, porównań, dumy i chciwości.